Ήρθε λοιπόν εκείνη η (μεγάλη) στιγμή, που το νέο Grand Theft Auto κυκλοφορεί μετά από χρόνια απουσίας. Εδώ, δεν υπάρχουν ετήσιες εκδόσεις, για να πιάσεις ένα GTA στα χέρια σου πρέπει να «πονέσεις», ο πισινός σου να γίνει κόκκινος από την αναμονή πάνω στα κάρβουνα. Και είναι λογικό. Ο εν λόγω τίτλος είναι κάτι το ξεχωριστό, δεν συγκρίνεται καλώς ή κακώς με άλλα franchises. Βασικά, η Rockstar είναι ξεχωριστή και δεν συγκρίνεται με άλλα στούντιο. Τολμώ να πω, για να ξεκινήσουμε βαρύγδουπα, ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη σειρά στην ιστορία του gaming και η R* η μεγαλύτερη ομάδα στο χώρο.

Το GTA είναι ένα πολυεπίπεδο παιχνίδι, ένα φαινόμενο, και κάθε gamer ή reviewer το παρατηρεί και το αξιολογεί από τη δική του σκοπιά. Κάποιος μπορεί να γουστάρει το open world περιβάλλον και να κάνει καφρίλες. Άλλος, μπορεί να συγκινείται από τις αποστολές του story mode και να θέλει να βιώσει ένα action παιχνίδι με ωά. Κάποιοι καινούριοι που βλέπω εκεί στο βάθος, ίσως να θέλουν να πειραματιστούν με τις online ομορφιές, π.χ. με το επερχόμενο GTA Online. Κι ένας άλλος, μπορεί να θέλει να κάνει 100 τατουάζ και να ψωνίζει πεταλούδες κάθε ώρα της ημέρας. Άβυσσος.

Προσωπικά, στο GTA ψάχνω να βρω αυτό που δεν υπάρχει στη συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων παιχνιδιών: Αποτύπωση της σκληρής πραγματικότητας της αληθινής ζωής στο gaming, σαρκασμό, πτώση μασκών, ενήλικο χιούμορ και ανάλογες καταστάσεις, μια δυνατή εμπειρία που μόνο η Rockstar ξέρει να φτιάχνει και να παρουσιάζει. Χωρίς να φοβάται και να κρύβεται. Όλα αυτά, μέσα από μια ιστορία που τσακίζει οστά και χαρακτήρες φτιαγμένους από ατσάλι. Προφανώς, τα κατάφερε και πάλι μεγαλειωδώς, έστω και με έναν αστερίσκο, σαν αυτόν που έχει στο logo της.

 

Η ιστορία ξεκινά 9 χρόνια πριν φτάσουμε τελικά στο σήμερα. Τότε, δεν υπάρχει Franklin, ούτε σκύλοι και κογιότ. Μόνο ο Michael, o Trevor και η συμμορία τους, που βάζει στο στόχαστρο τράπεζες και λοιπά «ιδρύματα» με οικονομικό ενδιαφέρον. Στην τελευταία απόπειρα ληστείας, κάτι πάει στραβά και οι δρόμοι τους χωρίζουν.

Έπειτα από το προαναφερθέν χρονικό διάστημα, τα μονοπάτια τους ενώνονται και πάλι, μόνο που τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν είναι απλά η προσθήκη του Franklin στην εξίσωση, στο μεσοδιάστημα έχουν συμβεί πολλά. Δεν πρόκειται να αποκαλύψω τίποτα, μην φοβάστε και κλείσετε τα μάτια σας ενστικτωδώς. Εξάλλου, το παιχνίδι θα φροντίσει από νωρίς να σας κατατοπίσει, η δική μου παρέμβαση το μόνο που θα κάνει είναι να χαλάσει τη μαγεία του ανεξερεύνητου.

 

Όπως και να ‘χει, ας κάνουμε ένα μικρό ψυχογράφημα των χαρακτήρων, ο Michael μάλιστα επισκέπτεται (συχνά ή όχι είναι δικό σας θέμα) έναν ψυχολόγο. Λοιπόν, ο Μιχαλάκης, όχι ο Τέγος, έχει θέματα. Η γυναίκα του δεν θέλει να τον βλέπει και έχει πάρει τους δασκάλους (τένις, γιόγκα...) παραμάζωμα. Τα δύο του παιδιά τον αποστρέφονται, τον βρίζουν, αν γράψω και σιχαίνονται μακριά δεν θα είμαι. Η αλήθεια είναι ότι έχει βάλει σαφώς το χεράκι του στην κατάσταση αυτή. Οι πόρνες αποτελούν μια συνήθεια που δύσκολα κόβει, πίνει σαν νεροφίδα, φέρεται δεσποτικά και άσχημα στα φυντάνια του. Βέβαια, γενικώς κανείς από την οικογένεια δεν μπορεί να περηφανεύεται για τα μυαλά και τις πράξεις του.

 

Προσωπικά, στο GTA ψάχνω να βρω αυτό που δεν υπάρχει στη συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων παιχνιδιών: Αποτύπωση της σκληρής πραγματικότητας της αληθινής ζωής στο gaming

 

Ο Trevor… Όπως σωστά αναφέρει ο Michael σε κάποια στιγμή συνομιλώντας με τον Franklin, ο ίδιος δεν είναι άγγελος. Αλλά όποιος γνωρίσει τον Trevor, αναγνωρίζει τον διάβολο μεταμορφωμένο επί γης. Κοιτάξτε, στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια από τις πιο διαταραγμένες προσωπικότητες ever στην ιστορία του gaming, αν όχι την «κορυφαία». Με λίγα λόγια και σταράτα: Το να κλέψει και να σκοτώσει, δεν είναι τίποτα. Είναι σε θέση να βιάσει, να βασανίσει, να απαγάγει, να κάνει σεξ με γυναίκα άλλου, και να μην βλέπει τίποτα το λάθος σε όλα αυτά. Τη μία στιγμή, μιλάει με μια ύποπτη ηρεμία, και την επόμενη κραυγάζει σαν να μην υπάρχει αύριο και σαρώνει σαν ανθρώπινο σκάνερ. Πρώην πιλότος που κόπηκε στα ψυχολογικά τεστ, αν αυτό αρκεί.

 

Ο Franklin από την άλλη, μοιάζει ο πιο φυσιολογικός. Ένα άτομο με φιλοδοξίες που επιθυμεί να φύγει από το γκέτο και να ζήσει τη μεγάλη ζωή. Το κονέ για κάτι τέτοιο, είναι ο Michael. O περίγυρός του, από την «στον κόσμο της» θεία του, μέχρι τον κολλητό του Lamar που έχει και τον σκύλο Chop, έως και την "είμαστε – δεν είμαστε μαζί" κοπέλα του, προσπαθούν να τον προσγειώσουν, αλλά ο Franklin θα πετύχει τον σκοπό του. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ο χαρακτήρας του θα σας φανεί έως και αδιάφορος, όμως αποτελεί την ήρεμη δύναμη και στο τέλος θα παίξει καθοριστικό, καθοριστικότατο ρόλο.

 

Κάπου εδώ όμως, ας κάνουμε και τους απαραίτητους κινηματογραφικούς συσχετισμούς, στοιχείο που ανέκαθεν κάνει την εμφάνισή του σε GTA. Ο Michael, που μοιάζει να είναι λίγο «πιο πρωταγωνιστής» από τους υπόλοιπους, έχει κάτι από Ray Liotta (μούρη λίγο, φωνή λίγο, χαρακτήρας περισσότερο) στο Goodfellas, Robert De Niro από το Casino, και φάτσα Michael Madsen. Βέβαια, ο πραγματικός Michael Madsen από το Reservoir Dogs, δεν είναι άλλος από τον ψυχάκια Trevor (φετίχ και των δύο τ' αυτιά), με τον Joe Pesci στις δύο πρώτες ταινίες να παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήρωα.

 

"Ο Michael, που μοιάζει να είναι λίγο «πιο πρωταγωνιστής» από τους υπόλοιπους, έχει κάτι από Ray Liotta στο Goodfellas, Robert De Niro από το Casino, και φάτσα Michael Madsen"

 

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το Vice City είναι το Scarface των videogames, το San Andreas έχει ένα άρωμα από Spike Lee της πρώτης περιόδου (αν βρείτε καλύτερο παράδειγμα είμαι ανοικτός και χαρίζω φοντάν) και το GTA IV φέρνει στο νου κάτι από Once Upon a Time in America σε πιο σύγχρονη μορφή, τότε κι εδώ οι cine επιρροές είναι σαφέστατες. Προφανώς, μιλάμε για άψητη βία, διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς, στιγμές γεμάτες ένταση που μεταφέρονται εκπληκτικά στο χώρο των videogames.

Μόνο που εδώ υπάρχει μια σοβαρή ένσταση, την οποία θα αναλύσουμε και στον επίλογο. Υπάρχει διάχυτη μια υπερβολή και δεν αναφέρομαι σε ηθικοπλαστικά διδάγματα αμφιβόλου προελεύσεως. Με άλλα λόγια, δεν εννοώ θέματα βίας, βωμολοχιών, σκληρών εικόνων και άλλες παρόμοιες συντηριτικούρες. Αντίθετα, θεωρώ ότι η Rockstar έχασε αυτή τη φορά τον έλεγχο στο πως θα δομήσει χαρακτήρες και πλοκή. Επιπλέον, δεν κάνω λόγο για μισογυνισμό και στη διαβόητη σκηνή των βασανιστηρίων: κάπως, κάπου, κάποτε, τα έχουμε ξαναδεί αυτά, δεν μου προκαλούν εντύπωση ούτε χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης και, τελικά, δεν με ενοχλούν.

Αυτό που λέω, ελπίζοντας πραγματικά να γίνομαι κατανοητός, είναι πως το GTA V στερείται σε κάποιο βαθμό ουσίας και νοημάτων, ενός ορατού δόγματος που θέλει να υπηρετήσει, πάντα σε σύγκριση με προηγούμενα games της σειράς. Στη Rockstar, επικεντρώθηκαν ενδεχομένως στο πως θα κάνουν πιο εντυπωσιακό, πιο ωμό, πιο υπερβολικό το story και τους ήρωες, με αποτέλεσμα ο όποιος στόχος είχαν, να χαθεί στο βωμό της πρόκλησης. Περισσότερη διαφθορά, πιο extra ordinary γκάνγκστερς, πιο φωνακλάδικο διακύβευμα. Αν το θέλετε κι αλλιώς: ανώριμη προσέγγιση κι ένα βήμα πίσω σε σύγκριση με το πιο ενήλικο GTA IV, που ήξερε άριστα τι ήθελε να δηλώσει και χωρίς να του λείπει η σκληρή και βίαιη αποτύπωση της αλήθειας.

 

Να τα πούμε και συγγνώμη αν καθυστερήσαμε. Απλώς, ήμουν ξεκάθαρος από την αρχή: Σε ένα GTA, εξαίρεση σε δικό μου κανόνα, πρώτα παρατηρώ και με αγγίζουν συγκεκριμένα πράγματα, και μετά πιάνω το gameplay. Αλλά προτού πάμε εκεί (σας την έφερα σαν Gangστερ), η Rockstar πρέπει να ακούσει έναν καλό λόγο, και κάτι παραπάνω, για τον απίστευτο κόσμο που έφτιαξε. Ένα εξαιρετικά σχεδιασμένο open world περιβάλλον, με λεπτομέρεια και μεράκι. Βουνά, λαγκάδια, θάλασσες, ποτάμια, αστικό και ημιαστικό τοπίο, εσωτερικοί χώροι, δεν μπορείς να προσάψεις τίποτα στους δημιουργούς αυτού του ζωντανού οργανισμού.

 

Η Rockstar πρέπει να ακούσει έναν καλό λόγο, και κάτι παραπάνω, για τον απίστευτο κόσμο που έφτιαξε

 

Επιπλέον, για ένα τέτοιο τεράστιο περιβάλλον, τα γραφικά είναι εξαιρετικά. Η μουσική επένδυση γράφει Rockstar στην ούγια, ενώ πολύ ταιριαστά είναι και τα original scores που φτιάχτηκαν ειδικά για τον τίτλο. Γενικά, στο τεχνικό κομμάτι ξεχωρίζουν και τα πολύ πειστικά animations που «παράγει» η μηχανή Euphoria. Προσωπικά, τα μόνα πρόβληματα που παρατήρησα ήταν ένα κρασάρισμα σε συγκεκριμένη αποστολή (συμβαίνει όταν γίνεται νύχτα κι όχι μέρα, η Rockstar έχει επίγνωση του θέματος), και το γνωστό bug με τα γκαράζ όπου έχασα ένα «θηριάκι». Σημειώστε ότι το GTA V το έπαιξα στην έκδοση που διαθέτει τα λιγότερα προβλήματα και δεν πλήττεται από ζητήματα απόδοσης, την retail του PS3 (δισκάκι).

Είναι πάντως εκπληκτικό το τι μπορεί να κάνεις στο «οικοσύστημα» του παιχνιδιού. Πέραν των βασικών αποστολών, η κύρια μάζα των side missions ομαδοποιείται στην κατηγορία Strangers and Freaks. Εδώ, τα άτομα που θα γνωρίσετε, πραγματικά δεν υπάρχουν. Από τον τύπο με το σπιτικό χασίς που θέλει να νομιμοποιηθεί (έστω κι αν έχεις παραισθήσεις με εξωγήινους) και οδηγεί σε ένα έξοχο arcade mini-game, έως τους ηλικιωμένους που συλλέγουν αντικείμενα των celebrities και τον τύπο με το διαστημόπλοιο που ψάχνει τα κομμάτια του, μιλάμε για απόλαυση. Επίσης, επιστρέφουν τα αγαπημένα μου Rampages (με βασικό εκφραστή, ποιον άλλον, τον τρελάκια Trevor) ενώ, παρεμπιπτόντως, περιέχονται μερικά υπέροχα Assassinations στη βασική ιστορία.  

Πολύ ομαλός και έξυπνος, είναι ο τρόπος που εισάγονται και οι αμέτρητες δραστηριότητες, είτε μέσω των story missions, είτε των παράπλευρων, π.χ. η γιόγκα. Κάπως έτσι, δεν μοιάζουν με αναπόφευκτη εισαγωγή στο αντικείμενο, με ένα βαρετό αλλά αναγκαίο tutorial. Αντίθετα, γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να παρακινηθείς να συμμετάσχεις. Το αν θα παίξετε γκολφ ή τένις, θα μάθετε να πιλοτάρετε, να κυνηγήσετε, να συμμετάσχετε σε αγώνες (στεριά και θάλασσα), να πέσετε με αλεξίπτωτο και άλλα, είναι καθαρά στο χέρι σας και ζήτημα γούστου. Πάντως, η δυνατότητα δίνεται και η υλοποίηση είναι εξαιρετική αν μη τι άλλο.

 

Προχωράμε απτόητοι. Προφανώς, δεν λείπουν και κάποια, περισσότερο ή λιγότερο, κλασικά στοιχεία ενός Grand Theft Auto, όπως η απόκτηση ιδιοκτησίας (η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε νέες υπο-αποστολές), τα άλματα, η επιλογή γκαρνταρόμπας, τα τατουάζ, η λίστα με τα ψώνια του μήνα είναι εμφανώς μικρότερη από αυτή. Επίσης, μην ξεχάσουμε την εισαγωγή του customization των οχημάτων, όχι απλά εξωτερικά και σε επίπεδο φανοποιίας που το γνωρίζαμε ήδη, αλλά στο μεδούλι του αυτοκινήτου: κινητήρας, φρένα, αναρτήσεις κτλ.

Το αποτέλεσμα μπορεί να οδηγήσει σε κάτι τούμπανα άνευ προηγουμένου. Το κακό είναι ότι δεν μπορείτε να τα χαρείτε απόλυτα, κυρίως γιατί η οδήγηση σε υψηλές ταχύτητες μοιάζει με γάτα που δεν έχει λιμάρει τα νύχια της και σπινιάρει σε σφουγγαρισμένο μάρμαρο. Αντίθετα, ο έλεγχος μίας μηχανής, είναι σαφώς βελτιωμένος σε σχέση με το GTA IV. Επιστρέφοντας στα αυτοκίνητα, αυτού του είδους η συμπεριφορά δικαιολογείται ως ένα βαθμό για να παράγει εντυπωσιακές συγκρούσεις και εν τέλει θέαμα.

Από την άλλη, δεν παύει να είναι εκνευριστικό όταν βιάζεσαι να πας κάπου και το όχημα γλιστράει μετά από απότομες αλλαγές κατεύθυνσης. Για να μην πούμε για τη συμπεριφορά των ΑΙ οδηγών, που σε ορισμένες φάσεις λειτουργούν αψυχολόγητα όταν αλλάζουν λωρίδες. Μάλλον θα έχουν Έλληνα πατέρα και Ιταλίδα μάνα, δεν εξηγείται αλλιώς. Τουλάχιστον σχεδιαστικά, αν και δεν υπάρχουν οι επίσημες άδειες των οχημάτων, το GTA V βρίσκεται σε full φόρμα.

 

"Οι ΑΙ οδηγοί λειτουργούν αψυχολόγητα σε ορισμένες φάσεις. Μάλλον θα έχουν Έλληνα πατέρα και Ιταλίδα μάνα, δεν εξηγείται αλλιώς."

 

Έτσι, μπορεί η υπόσχεση για βελτιωμένη οδηγική συμπεριφορά να μην ικανοποιείται πλήρως, πάντως στο θέμα του shooting υπάρχει σαφής αναβάθμιση. Ο manual χειρισμός προσφέρει ικανοποίηση και ακρίβεια, αν και ο semi-auto είναι προτιμότερος για πιο γρήγορα αποτελέσματα όταν ο κόσμος καίγεται (και ο Trevor χτενίζεται). Tip: Αλλάξτε τον τύπο του στόχαστρου από τα settings, η κουκίδα συνήθως χάνεται στην οθόνη. Γενικά, αν υπάρχει κάτι που πέτυχε απόλυτα η Rockstar είναι οι ευφάνταστες και ποικίλες αποστολές, καμία απολύτως σχέση με το επαναλαμβανόμενο shooting μοτίβο του GTA IV.

Εδώ, υπάρχει απόλυτη ισορροπία σε driving και πιστολίδι, συν το γεγονός ότι προσφέρονται πάντα σε διαφορετικά περιτυλίγματα και υπό άλλες συνθήκες, για να μην κουράζουν. Και όχι απλά δεν κουράζουν, συναρπάζουν (καλό διαφημιστικό σλόγκαν αυτό...), ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το level design. Συζητάμε για επικές πίστες, όπου το shooting μετατρέπεται σε απόλαυση, ειδικά αν βρίσκεστε σε εξωτερικό χώρο και έχετε ένα sniper rifle στα χέρια σας.

 

Άσχετο μεν, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσω ότι πλέον όταν σας κυνηγάει η αστυνομία, έχετε και μια ακόμα εναλλακτική εκτός από το να τρέξετε σαν διαολεμένοι Trevor(s) ή να οδηγηθείτε για αλλαγή στη βαφή του αυτοκινήτου. Τώρα, μπορείτε να κρυφτείτε, ακόμα και ως πεζοί, σε κάποιο απόμερο σημείο ή σοκάκι, μέχρι να σας χάσουν οι διώκτες σας. Βέβαια, αν σας ανακαλύψουν, το κυνήγι ξεκινάει και πάλι, αλλά οι πιθανότητες είναι γενικά με το μέρος σας.

Ένα ακόμα νέο στοιχείο που λειτουργεί στην εντέλεια, είναι η εναλλαγή ελέγχου μεταξύ των χαρακτήρων. Πέρα από το γεγονός ότι συμβαίνει απρόσκοπτα και άμεσα στις αποστολές, είναι και πολύ όμορφο όταν γίνεται στο άσχετο: συνήθως πετυχαίνετε τους ήρωες σε ακατάλληλες στιγμές, π.χ. τον Trevor λιάρδα στο βουνό να φοράει γυναικείο φορεματάκι... Εκτός αυτού, οδηγεί και σε αποστολές που παίρνουν άλλο χρώμα και σε επίπεδο τακτικής (ενδεικτικά αναφέρω την Lamar Down προς το τέλος). Να ξέρετε πάντως ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που το παιχνίδι «διατάζει» τον έλεγχο ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα.

Υπάρχουν και 2-3 νέα στοιχεία που δεν ενοχλούν, αλλά στην περίπτωση που έλειπαν δεν θα έκλαιγα με δάκρυα πικρά. Η ειδική ικανότητα του κάθε ήρωα δεν αποδεικνύεται κάτι ιδιαίτερα ουσιώδες, ίσως αν εξαιρέσουμε το slow motion στην οδήγηση από πλευράς Franklin, λόγω και των προβλημάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Θεωρώ επίσης ότι και τα επιμέρους στατιστικά τους (shooting, driving, πιλοτάρισμα, αντοχή κτλ) δεν κάνουν τη διαφορά που θα ήθελα να διακρίνω στο gameplay και η αλήθεια πως δεν κινητοποιήθηκα, δεν μου δόθηκε επαρκής λόγος, εκτός μιας συγκεκριμένης περίπτωσης, να «προπονηθώ» για να τ’ αυξήσω. Τέλος, και η παρουσία του Chop είναι μάλλον διακοσμητική, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα.

 

Πλησιάζοντας προς το τέλος, να περάσουμε σε δύο ακόμα ατού του GTA V. Πρώτον, οι ληστείες ή Heists, είναι μια ομορφιά. Συνήθως, σας δίνονται δύο εναλλακτικές, μια πιο action προσέγγιση και μία άλλη πιο stealth. Η κάθε προσέγγιση, διαθέτει τις δικές της προϋποθέσεις προς εκπλήρωση, με την πρώτη να είναι εμφανώς πιο άμεση από τη δεύτερη.

 

"Οι ληστείες ή Heists, είναι μια ομορφιά. Συνήθως, σας δίνονται δύο εναλλακτικές, μια πιο action προσέγγιση και μία άλλη πιο stealth."

 

Προσωπικά επέλεγα πάντα τη δεύτερη, όχι μόνο ως fan του είδους και για να διαπιστώσω τη δειλή ακόμα διείσδυση αυτού του χαρακτηριστικού στο Grand Theft Auto, αλλά και γιατί οδηγούσε σε αποστολές με μεγαλύτερη φαντασία. Και μάλλον είναι και πιο αποτελεσματική αν με ρωτάτε, οπότε την προτείνω και σε σας. Πάντως, όπως και να ΄χει, θα κληθείτε να επιλέξετε και έξτρα μέλη της συμμορίας και, προς Θεού, μην τσιγκουνευτείτε. Μπορεί οι πιο ικανοί να παίρνουν μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία, αλλά λειτουργούν καλύτερα και, εξάλλου, λεφτά υπάρχουν για όλους.

Δεύτερον, αυτή η ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα που προσδίδει η Rockstar στα παιχνίδια της, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Ατάκες που κόβουν σαν μαχαίρι, χιούμορ, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, από αυτά είμαστε κομπλέ. Αυτή τη στιγμή, είναι πολλά χαραγμένα στη μνήμη μου, αλλά αν μου ζητούσατε να ξεχωρίσω κάποια τότε θα έλεγα: α) η ομιλία του ιδρυτή της iFruit για το νέο γκατζετάκι της (και η κατάληξη αυτής...), β) οι δύο φορές που συναντά ο Trevor τη θεία του Franklin, γ) η αναφορά του Lester σε έναν Ανατολικοευρωπαίο από τη Liberty City που βγήκε εκτός «παιχνιδιού», δ) Ορισμένοι από τους τσακωμούς του Trevor με τον Michael, ε) η αποστολή στη γειτονιά του CJ. Προφανώς, μιλάμε για σταγόνα στον ωκεανό και ο καθένας θα έχει τις δικές του προτιμήσεις.

 

Δύσκολο, πολύ δύσκολο το ερώτημα. Καταρχάς, είμαι βέβαιος ότι θα έχετε ήδη δει το βαθμό σκρολάροντας με μανία προς τα κάτω με το που ανοίξατε τη σελίδα. Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε "γιατί 9 και όχι 10". Κάποια μικροπροβλήματα από μόνα τους, όπως η συμπεριφορά των αυτοκινητών ή κάποια τεχνικά, δεν μου λένε απολύτως τίποτα σε ένα παιχνίδι όπως το GTA V. Όμως για καθετί που ένα Grand Theft Auto παίρνει άκοπα συγχωροχάρτι ενώ κάποιος άλλος τίτλος «τιμωρείται», υπάρχει και κάτι που δεν μπορώ να το αγνοήσω.   

Επαναλαμβάνω, δεν πρόκειται για ζητήματα που και καλά ξεσηκώνουν την άμεμπτη κοινωνία μας και αποτελούν τροφή για λαϊκή κατανάλωση. Για την ακρίβεια, μου έγινε απίστευτα ενοχλητική η σκηνή με την οποία ουσιαστικά μπαίνει ο Trevor στο GTA V (επιστρέφει κι ένας παλιός γνώριμος σε αυτό ακριβώς το σημείο), και όχι το «φλέγον» ζήτημα των βασανιστηρίων. Και προφανώς δεν εννοώ το σεξ, αλλά αυτό που αποπνέει ο εν λόγω χαρακτήρας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, έκανα και μία πολύ συγκεκριμένη επιλογή στο τέλος (3 τα εναλλακτικά μονοπάτια), άσχετο αν μετάνιωσα μετά.